Dit is een fictief verhaal.
Plots hoorde ik een mega harde knal. Ik schat op zo’n honderd meter van me vandaan. Was het een pistoolschot?
Nieuw jaar is pas geweest dus mogelijk was het vuurwerk. Ik ben de laatste tijd nogal angstig dus bij het minste geringste denk ik gelijk aan het ergste. De laatste tijd bedenk ik me ook vele theoriën en complotten. Complottheoriën weet-u-wel? Als ik niet duidelijk genoeg ben, is dat niet mijn probleem. Ik praat toch heel de dag tegen een slapende echtgenote.
Mijn geloof in de complotten verandert wonderbaarlijk genoeg wel mee met het moment van de dag. Als ik bijvoorbeeld net wakker wordt, geloof ik soms nergens meer in. Niet eens meer in de aarde zeg maar en dus dan, is het naar mijn inziens, plots opeens allemaal niet echt. Het leven enzo.
Terwijl ik ‘s avonds, na het eten, begrijp dat we hier thuis horen. Dat alles om me heen lekker werkelijk echt is. Meestal krijg ik dat idee op het moment dat mijn gebit vol zit met eten en ik te lui ben om een tanden stoker te halen. Eten wat me tandvlees doet bloeden laat me voelen dat ik leef. Werkelijk raar maar helaas toch waar. “Gekreun, gehijg, gestamp. Heerlijk zeg, zo’n tandenstoker.”
Gister heb ik quicknes gekocht, chocolade poeder voor in een glas melk. Dat wordt in een mok geschept en hierna wordt er melk bij geschonken. Ét voila, chocomel! Super handig.
Ik dien alleen wel op te passen. De poeder schijnt een nogal lugubere werking te hebben op onze hippocampus. Dit is dan ook een reden voor mij om Quicknes uit te proberen. Zal ik iets merken?
Als iets niet mag, of niet goed is… Moet en zal ik het altijd wel doen, of eten. Raar, of niet?
Als gevoelsmens, wil ik van nature alles uit proeven en ervaren. Nochtans veeg ik dan weer mijn billen af met eventuele aankomende consequenties. Ik leef op gevoel aangezien regelmatig echt nadenken, voor mij persoonlijk, nooit en te nimmer zijn vruchten afgeworpen heeft. Met nadenken ben ik destijds cold-turkey gestopt en ik blijf er nog steeds zonder problemen ver vandaan. Dat gedenk is ook gewoon gedoe, het lost niks op.
Vandaag neem ik Quicknes op de loep. Na jaren roken genoeg schade zou je zeggen, dus dan ook goede reden om niet te beginnen met Quicknes. Ik ben stoer en neem toch het risico.
Mijn valkuil? Eigenwijsheid. Ongeloof. Soms denk ik wel eens dat ik aan een gebrek aan inzicht lijdt. Verder kijken dan vandaag en morgen, doe ik niet. Door mijn gebrek aan inzicht, woon ik op een plek waar ik niet wil wonen. Gelukkig heeft mijn gevoel gecompenseerd en leef ik wél samen met engeltjes. Die leerden mij bijvoorbeeld communiceren met het heelal!
Simpelweg komt het er op neer dat er veel meer mogelijk wordt met behulp van de fantasie machine. Regelmatig benader ik sterren zeg maar. Dan probeer ik conversaties met hen te voeren. Even zonder dollen en grappen, ik voer de gesprekken momenteel op hemels niveau. De sterren laten mij vaak weten dat alles beter wordt.
Geloven doe ik sterren niet meer. Tien jaar geleden vertelde ze me namelijk dat ik hedendaags in een bos met water, bubbels en mooie vissen een boogschutter zou zijn. Ik zou op dit moment jager, cupido, gelukkig en vastberaden zijn. Het zal wel. Onzin allemaal!
De wet van Astro gehoorzaamt de felle en mogelijk niet bestaande schittering. Gehoorzamen, zoals haar zwarte valkuil doet. Ze noemen het dan ook wel zwarte gaten. Gaten gevuld met werkelijk niks waar alles dat binnen treedt per direct verdwijnt.
De filosofie van een ster is naar mijn inziens simpelweg ‘relaxen’. Regelmatig rustig hangen zonder er daadwerkelijk te hangen. Na de daad, knal of een aantal seconden op hoge intensiteit heeft ze geen zin meer in ondernemen. ‘Er zijn’ is niet overal vanzelfsprekend en dus verschillen mensen niet mega veel met sterren. “Bianca!?” roep ik nogmaals door de woonkamer.
De melk ben ik vergeten te kopen dus lijkt het me handig op de route terug, de wat oude en goedkope supermarkt binnen te lopen. De wind neemt toe en ik loop vlug.
Vorige week had ik hier echt nog navigatie voor nodig gehad. Nu niet meer. Wat dus vast betekend dat ik langzaam wegwijs begin te worden in dit onoverzichtelijke armoedige gehucht. Waarom ik hier ben gaan wonen? Heel simpel. Zo armoedig dat het gehucht is, zo gevuld is mijn portemonnee. Bruin, versleten en leeg.
Op de dag dat ik de sleutel kreeg, had mijn verloofde weer iets in haar hoofd. Ze is altijd verwend geweest. Logisch ook, want als je naar haar kijkt, kun je niks anders zien dan een gevuld hemel wonder. Wat zou een wonder zijn dat ze in haar hoofd heeft? Duh. Een glitter surprise party. Hoe kan het ook anders?
Haar grote volle glanzende kastanjebruine ogen en lange gekrulde wimpers doen haar, zeker vaker dan regelmatig, laten lijken op een helderziende met glazen bol. Ze laat het lijken alsof ze zomaar de toekomst in kan kijken. Ze bluft dan wel, toch waren de voorspellingen nooit écht onjuist. Vele personen belden tot voor kort wekelijks voor zo’n voorspelling. Ze heeft namelijk een vast uitzend moment gehad op televisie.
Ze wist het voor elkaar te boksen een inkomen uit haar charme te genereren want de doemdenkers over de toekomst – die uiteraard onzeker is – bleken ervan overtuigd te zijn dat ze ‘dé dame met de glazenbol’ is. De enige echte, zeg maar.
De investering bleek het verlies want, zo lui als vrouwen in het algemeen zijn, dacht mevrouw gemakkelijk even naar elke klant precies dezelfde voorspelling te sturen. Na nog geen vier dagen draaiende te zijn en 4600€ netto aan inkomsten binnengehaald te hebben, werd ze voor de rechter gesleept. Ze ontving een fikse boete en achteraf heeft dit project niets opgeleverd. Haar reputatie als waarzegster is volledig vernietigd.
“Een glitterjurk, Harry. Please, een glitterjurk. Naar sterren luisteren doe ik niet meer. Dat beloof ik. Vanaf nu volg ik mijn eigen intuïtie.” zegt mijn verloofde me aan de telefoon.
Ik probeerde het onderwerp over de glitter jurk onopvallend te vermijden omdat ik zojuist mijn laatste munten heb geruild voor een pak melk. Ik schaam me hiervoor en beloof haar alsnog een glitter jurk. Ik begin te kreunen uit goedheid. Mijn wereld en zowel die van het heelal en omringende stelsels zijn met de snelheid van een raket zeker honderdtachtig graden gedraaid.
“Wie goed doet, zal goed ontvangen.” De sterren mogen serieus genomen worden. Je kunt ze gewoon niet zo stipt nemen. Alsof sterren precies rond zijn en het heelal in eigenlijk een rechthoek is, of een trapezium. Ik kan het me niet voorstellen. Onderweg terug naar huis, fluitend om me heen kijkend, merk ik op dat er boven de bomen allerlei verschillende kleuren opduiken. Het betreft gecomprimeerd kruid dat een visuele regenboog gevuld met knal geluiden en blijdschap kan veroorzaken. Een wonder en eigenlijk dan dus ook de sleutel tot heelal kunde. Mijn verloofde Bianca -die nog steeds aan de lijn hangt- vraagt me: “Is heelal kunde dan ook natuurkunde? Valt dat er niet onder?” Ik gaf natuurlijk geen antwoord. Ik ben namelijk geen helderziende. Maar als ik dat wel zou zijn, zou ik mijn eigen verloofde toch ook echt wel op willen lichten.
Voor zes en veertig honderd euro, dan wel. Dan kan ik zo’n telepathische gyroscoop halen, laatst voorbij zien komen op Sell Tell. Zo’n ding waarin je kijkt en gelijktijdig ook echt arriveert op de plek waar je naar kijkt. Zeventig procent korting dus een momenteel een koopje. “Ik dien 4500 neer te tellen om op mars te geraken.” vertel ik Bianca.
Misschien zal ik bij het minst geringste bij het minst geringste moeten blijven. In elke situatie of keuze zit een worst case scenario verbonden. In dit verhaal is mijn leven geheel gedraaid naar het geluk. Vanaf nu zal ik niet denken aan het ergste, maar het beste. Weg angst. Weg pessimisme. Hoi geluk.
Het is vast beter om te blijven waar ik ben. Die tv programma’s, eigenlijk geloof ik die ook niet meer. Het klinkt ook niet bepaald realistisch, zeg maar. Alhoewel, toen ik de Sell Tell aflevering laatst bekeek, begonnen er beneden én boven tintelingen in mijn lichaam op te treden die ik nog nooit had ervaren. Alsof ik de telepathische gyroscoop door mijn televisie heen zijn werking al voelde doen.
“Magnetisme is geen grapje hé, lieverd.” vertel ik mijn verloofde met mijn zware shag stem. Ik haal mijn staart even uit mijn shirt, m’n rug kriebelt heel erg. Zo’n stukje heen en weer naar de super is toch wel licht vermoeiend. Ik ben helemaal bezweet en kriebelig. “Mijn overgrootmoeder had vroeger een zogenaamde jeuk ziekte. Licht sensitief en dat wil ik toch wel het graag voorkomen… Maar dat wist je al.” Vertel ik Bianca voor de dertigste keer.Mijn staart moet trouwens ook hoog nodig eens gewassen worden. Pluizig, restjes eten, nou, ja. Eerst maar even de badkamer schoonmaken. “Ik begin er niet aan. Schat, heb je wat te doen?” roep ik. Uiteraard geen antwoord. Ik roep nog een keer. “Schat? Heb je wat te doen?” Laat maar zitten, bedenk ik me. Ik kom de stoel niet meer af.
“Dat we niet tegen de rest aan botsen, komt omdat de aarde plat is. Begrijp je het nu wel, schat?” “Oh ja, opnieuw ben ik vergeten dat je al slaapt” zeg ik haar terwijl ze niets hoort. Ik praat in de hoop dat ze wakker wordt, zodat ze hopelijk wat kan gaan opruimen. Toch vergeet ik zelf ook steeds opnieuw dat ze slaapt.
Ik heb Korsakov, zegt de dokter. Ik begrijp het niet, dat is toch zo’n ding wat op een wapen lijkt? Pff, het ruikt hier naar pis. Hé bah, die rot katten ook. Overal liggen strontjes. “Schat, even wakker worden…” miep ik terwijl ik mijn shag-je op de grond laat vallen en wat restjes Quicknes poeder uit mijn baard lik.
Het leven gaat door, zoals het gaat. Kusjes toegestuurd vanuit de melkweg
De Boogschutter, toekomstig cupido (zelf tweeling)
